در پشت هر فرش دستباف ایرانی، نه‌فقط نقوشی ظریف و رنگ‌هایی چشم‌نواز، بلکه دستانی خسته‌ناپذیر و قلبی سرشار از عشق به هنر نهفته است. فرش، تنها یک اثر هنری نیست؛ حاصل سال‌ها تجربه، ذوق و صبری‌ست که در وجود بافندگان آن ریشه دارد.
زنانی که در سکوت کارگاه یا زیر نور چراغ خانه‌های روستایی، گره‌به‌گره، داستان زندگی را بر تار و پود می‌نگارند. مردانی که از کودکی با دار قالی مأنوس شده‌اند و هر رنگ و نقش را مثل بخشی از وجودشان می‌شناسند.
هنری که با دستان آغاز می‌شود
فرایند بافت فرش با کشیدن تارها روی دار آغاز می‌شود. سپس بافنده با انتخاب رنگ و طرح، نخ را با دقت و مهارت میان تارها گره می‌زند. این گره‌ها، به ظاهر ساده‌اند، اما تکرار منظم آن‌ها با دقت میلی‌متری، اصلی‌ترین راز استواری و زیبایی فرش‌های ایرانی‌ست.
هر گره، یک تصمیم است؛ هر رج، یک قدم به خلق شاهکاری جاودان نزدیک‌تر.
میراثی که از دل نسل‌ها می‌آید
هنر فرشبافی در ایران، یک میراث خانوادگی و فرهنگی‌ست که از مادربزرگ به مادر و از مادر به دختر منتقل می‌شود. در این انتقال، نه‌فقط مهارت، بلکه روح هنر، عشق به زیبایی و حس مسئولیت نسبت به حفظ فرهنگ نیز جریان دارد.
فرش، حاصل نگاه هنرمندانه‌ای‌ست که جهان را با نخ و رنگ تفسیر می‌کند.